Një fabul shqiptare mbi trimërinë e vërtetë dhe fjalët boshe
Një gjahtar i etur për lavdi po ecte nëpër pyll, kur takoi rojtarin e pyllit. Me një zë të mbushur me siguri, e pyeti:
– A ke parë ndonjëherë gjurmë luani këtu rrotull? Dua të ndjek shenjat dhe ta gjej atë.
Rojtari i pyllit, një burrë me përvojë të gjatë në natyrë, e shikoi dhe iu përgjigj me qetësi:
– Po, e di ku fshihet luani! Nëse dëshiron, mund të të shoqëroj në thellësitë e pyllit, aty ku ai pushon.
Fytyra e gjahtarit ndryshoi menjëherë. Buzëqeshi me vështirësi dhe u tërhoq lehtazi prapa.
– Jo, faleminderit! – tha me një zë të dridhur. – Unë po kërkoj vetëm gjurmët… jo vetë luanin.
Rojtari i pyllit buzëqeshi lehtë. Ai e dinte mirë se disa njerëz kërkojnë sfida vetëm me fjalë, por nuk janë të gatshëm t’i përballin kur ato shfaqen përpara tyre.
Mësimi i fabulës:
Trimëria nuk matet me fjalë, por me vepra. Është e lehtë të mburresh me guximin tënd, por e vërteta del në pah vetëm kur përballesh me sfidën e vërtetë.
