Legjenda e Djalit të Shqiponjave

Në një kohë të lashtë dhe në një vend të largët, jetonte një djalë i ri dhe kurajoz. Ky i ri ndante pasionin e tij për gjuetinë dhe aventurat në natyrën e egër. Një ditë, ndërsa eksploronte malet e larta, sytë e tij u kthyen lart drejt qiellit, ku një shqiponjë e madhe po fluturonte me majat e krahëve të saj që bënin zhurmë në ajër. Ajo shqiponjë dukej e fuqishme dhe e lashtë, ndërsa në sqep mbante një gjarpër të tmerrshëm.

Djaloshi, me një kuriozitet të natyrshëm, u ngrit mbi një shkëmb dhe vështroi me admirim këtë krijesë të mrekullueshme të qiellit. Shqiponja doli te një fole ku ndodhej foleja e saj. Ai shqetësohet dhe lëshohet për të kuptuar më shumë. Pasi arriti te foleja, djaloshi mësoi një sekret të mahnitshëm: brenda saj gjëndej një shqiponjëzë e vogël që po luante me gjarpërin e vdekur. Ky ishte një moment i pazakontë, sepse në të vërtetë, gjarpëri nuk ishte i ngordhur.

Në atë çast, gjarpëri ngriti kokën e tij dhe u përpjek që të kapte shqiponjëzën e vogël me dhëmbët e tij helmues. Djaloshi nuk ngurroi dhe me një zemër të vendosur, mori harkun e tij dhe qëlloi gjarpërin për të mbrojtur këtë shqiponjë të vogël. Ai u kthye për të marrë shqiponjën e vogël për ta çuar në shtëpinë e tij, në rrugën e kthimit.

Por, shqiponja e madhe ishte e habitur dhe iu drejtua djaloshit me një pyetje të vërtetësisë: “Pse po më rrëmben foshnjën time?” Djaloshi, ende i zemëruar dhe i vendosur për të mbrojtur shqiponjën e vogël, iu përgjigj: “Shqiponjëza është e imja tani, sepse e shpëtova nga kërcënimi i gjarpërit të keq. Dhe tani, jam këtu për ta rritur me dashuri.”

Duke e mbajtur shqiponjën e vogël në dorë, djaloshi vazhdoi rrugën e tij. Por, pas disa hapa, ai dëgjoi një zhurmë të fuqishme dhe ndjeku një përplasje të dyja krahëve të shqiponjës së madhe. Ishte shqiponja mëmë e shqiponjës së vogël, e cila ishte e zemëruar dhe e shqetësuar për fatin e saj të vogël. Shqiponja mëmë iu drejtua djaloshit dhe e pyeti me ngut: “Pse e rrëmbeve foshnjën time?”

Djaloshi, që kishte ndjekur zemrën dhe moralin e tij, përgjigjej me zemërim: “Unë e rrëmbova shqiponjën e vogël për të shpëtuar jetën e saj nga kërcënimi i gjarpërit. Por, jam gati ta kthej zogthin tënd, nëse do të më jepësh diçka të çmuar.”

Shqiponja mëmë e kuptoi vlerën dhe dashurinë e djaloshit për shqiponjën e vogël dhe u zotua të ndihmojë. Ajo i ofroi djaloshit fuqinë e krahëve të saj dhe mprehtësinë e syve të saj në shkëmbim për shqiponjën e vogël. Djaloshi pranoi me respekt dhe e ktheu zogthin e vogël te e ëma e tij.

Kur zogëza u rrit, nisi të fluturonte. Shihej që fluturonte në qiell, mbi kokën e djaloshit, ku do që e shkonte ai. Djaloshi ishte bërë burrë, ishte rritur, ishte bërë gjuetar dhe luftëtarë i madh. Sa herë kalonte afër ndonjë vendi të banuar me njerëz, dridhej toka nga frika e njerëzve kundrejt njeriut me shqiponjë. Djaloshi u bë një prijës i mençur, i urtë. Çdo vend kërkonte urtësinë e tij. Me harkun, shigjetat e tij, djaloshi vrau shumë grabitqar nëpër pyje dhe me shpatën e tij preu kokat  e shumë kundërshtarëve dashakeqës. Të gjithë ishin të mrekulluar me të bëmat e djalit gjuetar dhe luftëtar.

Kudo që shkonte, ai frymëzonte admirim dhe respekt nga njerëzit. Banorët e trojeve të tij, të mbërthyer nga heroizmi i tij, e zgjodhën atë si prijësin e tyre dhe iu dhanë titullin e nderuar “Shqiptar – Bir i Shqipes”. Trojet ku banonin u quajtën “Shqipëri – Vend i Shqiponjave” në nderim të shqiponjës që kishte ndihmuar djaloshin në rrugën e tij drejt lavdisë.

Votra Team