Arbëreshët mes fotove të fotografit të talentuar

Fotot: Raffaele Spinelli

Kalabri, Itali

Kënga e mallit të parë

Dëgjo, vash’, këngën e par’
që ta thot’ një djal’ bujar,
Dëgjo, vash’ këtë kangjele
q’është e butë posi dele.
Një e djelë ishte pagdhirë
tërë dritë e gaz të dlirë.
Dolla jashtë e s’kish njeri,
kisha helm, jo lumtëri:
E një vashëzë kërkonja
po hirplote, siç e donja.
Mesha e madhe, ja po bie
e nga kisha mën i shtije;
Dola: vashëzat po vinin.
qetë e lehtë në kishë hynin.
Asnjë vash’ s’m’u duk e mirë
e asnjë s’ m’ ip dëshirë,
Dhe kjo zemër psherëtonte,
se nuk gjente kë kërkonte.
Po kjo zemër u gëzua
tur një vashëz u afrua,
Kur te sheshi ajo shkonte,
tërë sheshi dritë lëshonte.
I shkëlqenin ata sy
që nuk shihnin as njeri,
Si një fluturëz e lehtë
vej në kishë e zhdukej vetë.
Kur e vrejta, kur e pashë,
Sa e bukur! sakaq thashë.
Që ahere s’pat pushim
ky i mjeri shpirti im.
Ditë e natë un’ e kujtonj,
nat e ditë e dëshëronj;
Posi hije pas i rri,
e vështronj me dashuri,
Kur më sheh e më ve re,
ndjej të madhe një hare.
Kur më flet e më shikon,
zemrën një shigjet’ ma shpon.
E kur vjershën ajo shtije
duket se më vjen të bije!
E kur gjumi pra më zë
unë në paqe s’mund të flë:
Me at sy n’ ëndërr më rri,
që të fshehur kan’ magji.
Se m’do fort ajo më thotë
edhe nxjerr dy pika lotë:
E tek veshi më rrëfen
se sa mall për mua ndjen.
Asaj dorëzën ja ngas,
buz’ më buzë asaj i flas,
Edhe mezin ja shtrëngonj:
duke e puthur un’ gëzonj.
Pra si nj’ ëndër vete e shkon,
po në zemër më qëndron.
Kushedi a më dëgjove,
mallin tim a e kuptove?
Kushedi tek ti a foli
malli e zemrën a ta ndolli?
Me gjith’ zemrër un’ t dua,
se fort më pëlqeve mua.
Ti me mua, vashëz, eja,
se të dua si veteja.
Tok të rrojmë te ky dhe
si në zi e në hare.
Tok të rrimë në rini,
tok edhe në pleqëri.